Skarga Pauliańska to środek prawny, który ma na celu ułatwienie wierzycielowi dochodzenie swoich roszczeń w sytuacji, gdy dłużnik wyzbywa się majątku.
Uszczuplenie majątku dłużnika często powoduje bowiem utratę możliwości zaspokojenia wierzyciela.

Właśnie na taka okoliczność ustawodawca wprowadził instytucje skargi. Składając ją osoba domagająca się spłaty zadłużenia może żądać uznania czynności między dłużnikiem a osobą trzecią za bezskuteczną.
Instytucja ma zastosowanie tylko w ściśle określonych przypadkach i po spełnieniu kilku warunków.

Aby skarga „chwyciła” wcale nie jest to takie proste. Trzeba dokładnie przemyśleć zasadność jej składania.

Przesłanki warunkujące skuteczność:
1. dłużnik dokonał czynności prawnej, która wywołała skutki wobec wierzyciela ( czyli wierzyciel jest tym pokrzywdzony i nie może odzyskać swoich pieniędzy lub jest to utrudnione).

2. osoba trzecia uzyskała na skutek czynności prawnej korzyść majątkową,

3. dłużnik był świadomy konsekwencji swojej decyzji ( wiedział, że pokrzywdzi to wierzyciela)

4. osoba trzecia wiedziała, że dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Wszystkie te przesłanki muszą wystąpić kumulatywnie. Brak spełnienia choćby jednej z nich sprawi, że skarga nie jest zasadna. Stąd też tak mało spraw które w tym trybie zostają wygrane 🙂

Co NAJWAŻNIEJSZE !

Jeśli sprawa się powiedzie i skarga chwyci, to będzie miało miejsce uznanie czynności prawnej za bezskuteczną względem wierzyciela. Jeśli sąd uwzględni skargę pauliańską, dłużnik nie odzyska wówczas faktycznie majątku, którego się wyzbył.

Wierzyciel może natomiast domagać się swoich roszczeń od osoby trzeciej, która uzyskała składniki majątkowe dłużnika. Dochodzi więc do sytuacji, w której w zobowiązanie pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem zostaje zaangażowana kolejna osoba trzecia.