Wielu z nas podróżuje; w trakcie wakacji, urlopów zwiedzamy różne zakątki kraju i świata. Do niektórych miejsc przywiązujemy się jednak w sposób szczególny, tak bardzo, że z chęcią wracalibyśmy do nich każdego roku. Rozwiązaniem tego stanu rzeczy mogłoby być przykładowo nabycie nieruchomości położonej w danej miejscowości, swoistej rezydencji wypoczynkowej. Biorąc pod uwagę ogromne wydatki związane z zakupem oraz całorocznym jej utrzymaniem byłby to interes mało opłacalny. Mało kto, zwłaszcza w Polsce, zdaje sobie sprawę z istnienia pewnej alternatywy. Otóż wychodząc naprzeciw oczekiwaniom takich osób w obrocie gospodarczym wykształciła się instytucja timeshare, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza ?dzielenie czasu?.

Regulacje prawne

Początkowo w ustawodawstwach państw członkowskich Unii Europejskiej brak było przepisów kompleksowo regulujących takie stosunki prawne, co skutkowało stosowaniem wobec nabywców praw z nich wynikających, nieuczciwych mechanizmów. Problem ten dostrzeżono w Unii Europejskiej już na przełomie lat 80 i 90 XX wieku. W celu zapewnienia minimalnych standardów ochrony podjęto prace legislacyjne, których efektem było uchwalenie w 1994 roku stosownej dyrektywy zastąpionej następnie dyrektywą z 2009 roku. Aktualne przepisy zostały implementowane do polskiego porządku prawnego 28 kwietnia 2012r. ustawą o timeshare,

Czym jest timeshare?

Timeshare jest odpłatnym prawem do korzystania w oznaczonym czasie w każdym roku (np. przez dwa tygodnie) z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, wynikającym z umowy zawartej na okres co najmniej 1 roku, sporządzonej zasadniczo w formie pisemnej między konsumentem, a przedsiębiorcą w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Przez miejsce zakwaterowania należy rozumieć ?miejsce noclegowe, w szczególności budynek, mieszkanie, pokój lub inne pomieszczenie mieszkalne, w tym znajdujące się na statkach pasażerskich, innych jednostkach pływających, w przyczepach samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych?.

Obowiązki przedsiębiorcy

Przed zawarciem umowy przedsiębiorca zobowiązany jest dostarczyć konsumentowi nieodpłatnie szczegółowe, jasne i zrozumiałe informacje dotyczące takiej umowy na piśmie lub na innym trwałym nośniku w czasie umożliwiającym konsumentowi zapoznanie się z nimi. Nośnikiem mogą być przykładowo wydruki papierowe, nośniki danych(USB, płyty, dyskietki, dyski twarde), poczta elektroniczna. Przyjmuje się także, że nośnikiem może być również strona internetowa o ile spełnia warunki wypracowane w ramach orzecznictwa unijnego. Informacje te po zawarciu umowy stanowią jej integralną część. Obejmują one m.in. :

• dane identyfikujące przedsiębiorcę, informacje dotyczące nabytych praw,
• informacje dotyczące przedmiotu umowy(opis nieruchomości i jej położenia; opis usług i obiektów, do których konsument będzie miał dostęp);
• informacje dotyczące kosztów (pełny koszt umowy wraz z opisem możliwości podwyższenia ceny, wskazanie obowiązkowych opłat ustawowych i metody obliczania opłat związanych z nieruchomością, koszty administracyjne, itp.);
• informacje dotyczące rozwiązania umowy

Ponadto informuje się konsumenta o prawie i terminach odstąpienia od umowy(załącza się także formularz odstąpienia od umowy).

Oprócz obowiązków czysto informacyjnych przedsiębiorca zobowiązany jest utrzymywać miejsce zakwaterowania w stanie przydatnym do umówionego użytku przez cały czas trwania umowy, w szczególności do dokonywania napraw i innych nakładów koniecznych.

Odstąpienie od umowy

Każdy konsument ma prawo odstąpienia od umowy bez podawania przyczyny i bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów. W takich sytuacjach umowę uznaje się za niezawartą. Podstawowy termin na złożenie oświadczenia(pisemnie lub na innym trwałym nośniku)wynosi 14 dni od dnia zawarcia bądź doręczenia dokumentu umowy. W przypadku gdy przedsiębiorca nie przekazał wymaganych informacji w określony ustawowo sposób termin ulega wydłużeniu do 3 miesięcy, a w przypadku braku załączenia formularza o odstąpieniu termin wydłuża się aż do roku. Przed upływem terminu do odstąpienia od umowy zakazane jest pobieranie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń, np.zaliczek.

Wadliwość przedmiotu świadczenia

W przypadku, gdy przedmiot umowy miał w chwili wydania wady(fizyczne lub prawne), które uniemożliwiały jego używanie, konsumentowi przysługuje prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. To samo prawo przysługuje także w przypadku wad powstałych później, których przedsiębiorca mimo zawiadomienia nie usunął w odpowiednim czasie bądź takich, które usunąć się nie dadzą. Jeżeli wady są natomiast tego rodzaju, że jedynie ograniczają korzystanie z przedmiotu umowy, konsument może żądać obniżenia wynagrodzenia przysługującego przedsiębiorcy za czas trwania wad. Do skorzystania z tych praw wymagane jest, aby konsument nie wiedział o wadach w chwili zawarcia umowy. Jeśli wady zagrażają zdrowiu konsumenta lub innych uprawnionych do korzystania z przedmiotu umowy osób, prawo do natychmiastowego wypowiedzenia przysługuje nawet w przypadku, gdy o wadach takich wiedział w chwili zawarcia umowy.

Rezygnacja z timeshare

Jeśli motywacją rezygnacji jest chęć całkowitego wyzbycia się prawa to w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na warunki dotyczące rozwiązania umowy. Zwykle mogą one przewidywać zapłatę kar umownych na rzecz przedsiębiorcy. Aby uniknąć tego obowiązku oraz z uwagi na to, że timeshare jest prawem zbywalnym to nic nie stoi na przeszkodzie, aby odsprzedać je innym konsumentom. Można dokonać tego samodzielnie, przy czym o dokonanej transakcji należy poinformować naszego pierwotnego kontrahenta(brak informacji może skutkować obowiązkiem naprawienia szkody) albo za pomocą pośrednika, który na podstawie odpłatnej umowy wykona niezbędne czynności. Jeżeli natomiast po pewnym czasie stwierdzimy, że chcielibyśmy wypoczywać w innym miejscu albo nawet w tym samym, ale w innym terminie to możemy przystąpić do systemu wymiany, o ile przedsiębiorca taki system przewiduje. System ten polega na tym, że na podstawie odpłatnej umowy uzyskujemy możliwość korzystania z praw wynikających z umów timeshare innych konsumentów w zamian za udostępnienie swojego prawa.

Przepisy dotyczące formy i języka umowy, obowiązków informacyjnych przedsiębiorcy, prawa do odstąpienia od umowy, zakazów żądania świadczeń mają również zastosowanie do umów pośrednictwa w odsprzedaży oraz o uczestnictwo w systemie wymiany.

Warto wspomnieć, że postanowienia wszystkich wspomnianych umów mniej korzystne dla konsumentów niż postanowienia ustawy są nieważne; zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy ustawy. W zakresie w niej nieuregulowanym stosuje się natomiast przepisy kodeksu cywilnego.

Timesharing to, jak wspomniano na wstępie, atrakcyjna oferta przede wszystkim dla osób, które lubią spędzać wakacje co roku w tym samym miejscu. Oszczędność kosztów względem zakupu własności nieruchomości jest oczywista. Opcja taka jest także przeważnie korzystniejsza względem wyjazdów organizowanych przez biura podróży, których ceny uzależnione są od aktualnej sytuacji panującej w branży turystycznej. Minusem timesharingu jest jednak fakt, że płacimy za swoje prawo nawet wtedy gdy z niego nie skorzystamy(np. z przyczyn losowych). Związanie z miejscem i ścisłym terminem może się także po pewnym czasie okazać niezwykle monotonne. Wady te koryguje jednak możliwość uczestnictwa w systemach wymiany, przy czym trzeba się liczyć z poniesieniem dodatkowych kosztów.

Autorem dzisiejszego wpisu jest Jakub Szymański laureat konkursu na staż w Kancelarii Lex Perfecta.

Otagowane jako: NIERUCHOMOśCI, timesharing